Przewlekła białaczka limfocytowa
Limfocyty u chorych na PBL są nieprawidłowe i nie wykonują swoich funkcji. Główną przyczynę ich gromadzenia się stanowi wydłużone przeżycie – nie umierają po określonym dla limfocytów czasie. Gromadzenie się tych komórek jest zazwyczaj powolne. To głównie odróżnia białaczkę przewlekłą od ostrej, w której komórki zaczynają się rozmnażać szybko i poza kontrolą. Zazwyczaj przewlekła białaczka limfocytowa rozwija się i przebiega powoli, często trwając miesiące i lata, zanim zostanie wykryta.
Choroba zawsze wymaga diagnozy i opieki specjalisty hematologa.
Najczęściej rozpoznanie stawiane jest na podstawie nieprawidłowych wyników morfologii krwi.
-
u 1/3 choroba nigdy nie będzie wymagała leczenia,
-
u 1/3 wymaga leczenia w chwili rozpoznania,
-
u 1/3 chorych będzie kiedyś wymagała leczenia.
Przy rozpoznaniu lekarz powinien określić stopień zaawansowania na podstawie morfologii krwi, oceny wielkości węzłów chłonnych oraz wątroby i śledziony. Jeśli będzie miał problemy z oceną wątroby i śledziony (szczególnie trudne u osób otyłych) zleci USG jamy brzusznej.
U KTÓRYCH PACJENTÓW LEKARZ POWINIEN ROZPOCZĄĆ LECZENIE?
W przypadku aktywności choroby lekarz podejmuje decyzję o rozpoczęciu leczenia.
Oznaki aktywności choroby to:
-
utrata masy ciała o więcej niż 10% w ostatnich sześciu miesiącach,
-
uczucie przewlekłego zmęczenia uniemożliwiające normalne funkcjonowanie,
-
gorączka niezwiązana z infekcją,
-
nocne pocenie,
-
małopłytkowość lub niedokrwistość wynikająca z zajęcia szpiku przez chorobę,
-
niedokrwistość lub małopłytkowość autoimmunologiczna nieodpowiadająca na leczenie sterydami,
-
postępujące powiększenie śledziony (splenomegalia),
-
znaczne i postępujące powiększenie węzłów chłonnych,
-
wzrost liczby limfocytów o więcej niż 50% w ciągu 2 miesięcy lub podwojenie ich liczby w czasie krótszym niż 6 miesięcy.
