Leki immunomodulujące:

• talidomid – to pierwszy lek z tej grupy, stosowany doustnie w niektórych schematach leczenia. 
• lenalidomid – to lek 2. generacji, również stosowany doustnie. Lek stosowany jest do progresji choroby lub nieakceptowalnej toksyczności.
• pomalidomid – to kolejny lek z tej grupy. Lek stosowany jest do progresji choroby lub nieakceptowalnej toksyczności.

Inhibitory proteasomu:

• bortezomib – pierwszy lek z tej grupy, który znacząco poprawił wyniki leczenia szpiczaka. Jest w postaci podskórnej i musi być podawany w placówce specjalistycznej. 
• karfilzomib – to lek 2. generacji, podawany dożylnie.
• iksazomib – to najnowszy lek z tej grupy, który ma postać doustną. 
  

Przeciwciała monoklonalne:

• daratumumab – jest przeciwciałem monoklonalnym, który rozpoznaje i wiąże się z cząsteczką CD38 na powierzchni komórek szpiczaka. W wyniku tego połączenia daratumumab niszczy komórki szpiczaka w mechanizmie jego bezpośredniej aktywności przeciwnowotworowej, jak również aktywuje układ odpornościowy pacjenta tak, żeby rozpoznawał i usuwał komórki nowotworowe. 
• izatuksymab – wiąże się również z białkiem CD38 obecnym na komórkach szpiczaka. 
• elotuzumab – to przeciwciało skierowane przeciwko białku SLAMF7, które znajduje się na powierzchni komórek szpiczaka i komórek NK (komórki zwane „naturalnymi zabójcami” – natural killers; jest to rodzaj komórek układu odpornościowego). Jego działanie odbywa się poprzez 2 mechanizmy: łącząc się z cząsteczką SLAMF7 na powierzchni komórek NK, aktywuje układ odpornościowy, a poprzez połączenie z tą cząsteczką na powierzchni komórek szpiczaka, oznacza je i „wystawia” komórkom NK, które rozpoznają tę komórkę i niszczą ją.