Czerwone krwinki, inaczej erytrocyty, to, poza leukocytami (krwinki białe) i trombocytami (płytki krwi), składniki krwi. Zajmują się przenoszeniem tlenu z płuc do pozostałych tkanek organizmu.

W transporcie tlenu bierze udział białko hemoglobina, które tworzy nietrwałe wiązania z tlenem. Ona też odpowiada za czerwone zabarwienie krwi.

Proces produkcji erytrocytów nazywa się erytropoezą i zachodzi w szpiku kostnym czerwonym, znajdującym się w nasadach kości długich i kościach płaskich.

W wynikach morfologii krwi poziom czerwonych krwinek oznacza się skrótem RBC (and. Red blood cells). Ich podwyższone stężenie nazywa się erytrocytozą, a zbyt niski – erytropenią. Bada się również poziom hemoglobiny oraz hematokryt, czyli stosunek objętości erytrocytów do objętości pełnej krwi.

Obniżenie poziomu czerwonych krwinek lub hemoglobiny nazywa się też anemią (niedokrwistością). Występuje ona często u osób z chorobą nowotworową a jej przyczyn może być kilka. Może być spowodowana między innymi niedoborem żelaza w następstwie krwawienia z guza lub po zabiegach chirurgicznych albo niedoborem kwasu foliowego z powodu niedożywienia. W przebiegu niektórych chorób, np. chłoniaków, przewlekłej białaczki limfatycznej może wystąpić hemoliza, czyli przedwczesny rozpad erytrocytów. Ich zmniejszona liczba często też jest wywołana zaburzeniem funkcjonowania szpiku kostnego, które występuje w wyniku stosowania niektórych chemioterapeutyków.